¡Bienvenidos!

¡Bienvenidos!

Entradas populares

jueves, 15 de diciembre de 2011

CRECER

"Crecer"

Hola chicos, seguramente muchos de ustedes no me conocen. Me presento: simplemente soy alguien que desde la palabra escrita permite que naveguen por sus sentimientos. Hoy, sorpresivamente, tengo la oportunidad de expresarme ante esta linda comunidad de oyentes y aquí estoy llegando a sus oídos.

Diciembre es un mes de reflexiones para todos nosotros, es un mes en el que hacemos un balance de lo que dejamos atrás y nos preparamos con renovada energía para lo que vendrá. Nunca pierdan la frescura. La vida es muy corta y es necesario transcurrirla dando pequeños pasos, el camino está lleno de matices, no todo es blanco o negro, existen los grises e infinidad de colores para hacer que cada día sea único e irrepetible.

Habrá quienes se empecinen en correr, pueden hacerlo, pero en medio de su carrera dejarán de apreciar maravillosos paisajes. Lo triste es, además, que en su diaria travesía arrastrarán consigo a quienes desean contemplar el camino. Por favor, pido que se detengan y observen lo que están abandonando. Este es mi grito, aunque silencioso, para que de una vez por todas abran los ojos y vean que no hace falta llegar antes a la meta cuando en el trayecto no se percibe más que la propia inseguridad.

En esta hermosa travesía en la que diariamente aprendemos a vivir, podremos perder muchas cosas y ganar otras, todo depende de nosotros, de vencer las dudas de las que a veces somos víctimas, de saber tomar una decisión y mantenerla hasta el final, o desear algo y hacer lo que esté a nuestro alcance por lograrlo. Si obtenemos éxito en conseguirlo sería fantástico, y si por lo contrario se frustra lo que pretendimos, nos queda la satisfacción de que dimos nuestro mejor esfuerzo intentándolo.

Por último, levantando mi copa para brindar con ustedes en estas Fiestas, los dejo con esto que escribí hace tiempo:

La vida es una gracia de Dios, por eso debemos disfrutarla.
El amor es un gran misterio, entonces hay que develarlo.
Un beso siempre es necesario, no lo escatimemos.
Un abrazo es indispensable, estemos dispuestos a darlo.
Una caricia es deseada, tengamos nuestras manos preparadas.
La libertad es incomparable, no nos encerremos.
Los sentimientos nos guían, no dejemos de escucharlos.

Porque si no los escuchamos, si nos encerramos, si no somos capaces de acariciar, abrazar o besar, no sabremos lo que es amar y, por tanto, jamás disfrutaremos del maravilloso juego de vivir.

Hugo Accardi



"Crescere"

Ciao, ragazzi, sicuramente molti di voi non mi conoscono. Mi presento: sono semplicemente qualcuno che attraverso la parola scritta permette agli altri di navigare per i suoi sentimenti. Oggi, inaspettatamente, ho l'opportunità di esprimermi dinanzi a questa bella comunità di ascoltatori ed eccomi che sto arrivando alle vostre orecchie.

Dicembre è un mese di riflessioni per tutti noi, è un mese in cui facciamo un bilancio di ciò che ci lasciamo alle spalle e ci prepariamo con rinnovata energia a quello che verrà. Non perdete mai la freschezza! La vita è troppo corta ed è necessario trascorrerla facendo piccoli passi, la strada è piena di pastelli, non tutto è bianco o nero, esistono il grigio e un'infinità di colori per fare in modo che ogni giorno sia unico e irripetibile.

Ci sarà chi insisterà per correre, potete farlo, ma durante la vostra corsa perderete l'opportunità di apprezzare paesaggi meravigliosi. La cosa triste è, inoltre, che nel vostro attraversamento quotidiano trascinerete con voi le persone che desiderano contemplare la strada. Per favore, vi chiedo di fermarvi e di osservare ciò che è abbandonato. Questo è il mio grido, anche se silenzioso, affinché una volta per tutte apriate gli occhi e vediate che non c'è bisogno di arrivare prima alla meta quando per il tragitto non si percepisce niente se non la proprio insicurezza.

In questa bellissima attraversata in cui quotidianamente impariamo a vivere, potremo perdere molte cose e guadagnarne altre, tutto dipende da noi, dal vincere i dubbi dei quali a volte siamo vittime, dal saper prendere una decisione e mantenerla fino alla fine, o dal desiderare qualcosa e fare tutto il possibile per ottenerlo. Se riuscissimo ad ottenerlo, sarebbe fantastico, e se al contrario non ci riusciamo, ci resta la soddisfazione di esserci sforzati provandoci.

Infine, alzando il mio bicchiere per brindare con voi queste Feste, vi lascio con questo che ho scritto tempo fa:

La vita è una grazia di Dio, perciò dobbiamo godercela.
L'amore è un gran mistero, allora dobbiamo svelarlo.
Un bacio è sempre necessario, non conserviamoceli.
Un abbraccio è indispensabile, dobbiamo essere disposti a darne uno.
Una carezza è deisderata, teniamo pronte le nostre mani.
La libertà è incomparabile, non ci chiudiamo.
I sentimenti ci guidano, non smettiamo di ascoltarli.

Perché se non li ascoltiamo, se ci chiudiamo, se non siamo capaci di accarezzare, abbracciare o baciare, non sapremo cosa significa amare e, perciò, non godremo mai del meraviglioso gioco della vita.

Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)



"Grandir"

Salut tous le monde, sûrement que beaucoup d’entre vous ne me connaissent pas. Je me présente : je suis simplement quelqu’un qui depuis le mot écrit permet que vous naviguiez par ses sentiments. Aujourd’hui, surprenamment, j’ai l’opportunité de m’exprimer devant cette jolie communauté d’auditeurs et d’ici j’arrive à leurs oreilles.

Décembre est un mois de réflexion pour nous tous, c’est un mois où nous faisons le bilan de ce que nous laissons derrière et nous nous préparons avec une énergie renouveler à ce qui viendra. Ne perdez jamais la fraicheur. La vie est très courte et il est nécessaire de la parcourir à petit pas, le chemin est rempli de nuances, tout n’est pas blanc ou noir, il existe des gris et une infinité de couleur pour faire que chaque jour soit unique et non répétable.

Il y aura ceux qui persistent à courir, ils peuvent le faire, mais au milieu de leur course ils arrêteront d’apprécier des paysages merveilleux. Ce qui est triste c’est que, en plus, dans leur traversée quotidienne ils traineront avec eux à ceux qui souhaitent contempler le chemin. S’il vous plait, je demande que vous vous arrêtiez et observiez ce que vous êtes en train d’abandonner. Ceci est mon cri, bien que silencieux, pour qu’une fois pour toutes vous ouvriez les yeux et voyiez qu’il n’est pas nécessaire d’arriver plus tôt au but quand pendant le trajet on ne perçoit plus que la propre insécurité.

Dans cette belle traversée dans laquelle nous apprenons à vivre quotidiennement, nous pourrons perdre beaucoup de chose et en gagner d’autres, tout dépend de nous, de vaincre les doutes desquels nous sommes parfois victimes, de savoir prendre une décision et la maintenir jusqu’à la fin, ou de désirer quelque chose et faire tout ce qui est en notre pouvoir pour le réussir. Si nous réussissons à l’avoir ce sera fantastique, et si au contraire ce que nous avions prétendu échoue, il nous reste la satisfaction d’avoir donner notre meilleur effort en essayant.

En fin, en levant mon verre pour porter un toast en ces Fêtes, je vous laisse avec ceci que j’ai écrit il y a quelque temps :

La vie est une grâce de Dieu, c’est pour cela que nous devons en jouir.
L’amour est un grand mystère, il faut donc le dévoiler.
Un baiser est toujours nécessaire, n’en lésinons pas.
Una accolade est indispensable, soyons disposer à la donner.
Une caresse est désirée, tenons no mains préparées.
La liberté est incomparable, ne nous enfermons pas.
Les sentiments nous guide, n’arrêtons pas de les écouter.

Car si nous ne les écoutons pas, si nous nous enfermons, si nous ne sommes pas capables de caresser, de serrer dans nos bras ou d’embrasser, nous ne savons pas ce qu’est d’aimer et, par conséquent, nous ne jouirons jamais du merveilleux jeu de vivre.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)

miércoles, 7 de diciembre de 2011

2011

"2011"

Qué poco resta para que nos digas adiós! No puedo creer que pronto seas historia si siento que fue ayer que estaba despidiendo a tu antecesor y dándote la bienvenida! Recuerdo muy bien los primeros pasos, hacía rato que no llenaba mi interior con tanta esperanza y así comencé a transcurrirte. Fue duro el camino, muchas de las heridas que se fueron sucediendo hoy resisten convertirse en cicatrices y así, con ellas a flor de piel, acepto transitarte el último tramo. Sé que todo es enseñanza, que nada de lo vivido es casual y que no puedo darme el lujo de abandonar lo sembrado. El tiempo, amigo y enemigo de cada trayectoria, depositará en mis manos la ansiada cosecha y, cuando llegue la hora, retomaré mi título suspendido con absurdos caprichos para volver a disfrutar la fantasía de los cuentos infantiles.

Hugo Accardi



"2011"

Como falta pouco para que nos digas adeus! Não consigo acreditar que logo serás história se sinto que foi ontem que estava me despedindo do teu antecessor e te dando as boas-vindas! Relembro muito bem os teus primeiros passos, fazia tempo que não enchia meu interior com tanta esperança e assim comecei a transcorrer-te. Foi duro o caminho, muitas das feridas que apareceram resistem a se converterem em cicatrizes e assim, com elas a flor da pele, aceito transitar o teu último trecho. Sei que tudo é ensinamento, que nada vivido é casual e que não posso me dar o luxo de abandonar o que foi semeado. O tempo, amigo e inimigo de cada trajetória, depositará nas minhas mãos a ansiada colheita e, quando chegue a hora, retomarei meu título suspenso por conta de absurdos caprichos para voltar a desfrutar da fantasia dos contos infantis.

Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)



"2011"

Manca cosí poco perché tu ci dica addio! Non riesco a credere che presto sarai storia vecchia se sento che è stato ieri che stavo dicendo addio al tuo predecessore e dando a te il benvenuto! Ricordo molto bene i primi passi, era da un po' che non mi riempivo dentro con cosí tanta speranza e cosí ho cominciato a trascorrerti. È stata dura la strada, molte delle ferite che si sono successe oggi resistono al diventare cicatrici e cosí, con loro a fior di pelle, accetto transitare fino all'ultimo momento. So che sono tutti insegnamenti, che niente di ciò che abbiamo vissuto è casuale e che non posso darmi il lusso di abbandonare ciò che ho seminato. Il tempo, amico e nemico di ogni traiettoria, depositerà nella mia mani l'atteso raccolto e, quando sarà arrivata l'ora, riprenderò il mio titolo sospeso con assurdi capricci per tornare a godermi la fantasia delle favole per bambini.

Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)



"2011"

Le peu qui reste pour que nous nous disions adieu ! Je ne peux pas croire que bientôt tu seras histoire ancienne alors que je sens que c’était hier que je disais au revoir à ton prédécesseur et te donnais la bienvenue ! Je me souviens très bien des premiers pas, cela faisait longtemps que je ne remplissais pas mon intérieur d’autant d’espoir et ainsi j’ai commencé à te parcourir. Le chemin a été dur, plusieurs des blessures qui se sont passées aujourd’hui résistent à se convertir en cicatrices et ainsi, avec elles à fleur de peau, j’accepte de parcourir ton dernier tronçon. Je sais que tout est enseignement, que rien de ce qui est vécu n’est casuel et que je ne peux pas me donner le luxe d’abandonner ce qui est semé. Le temps, ami et ennemi de chaque trajectoire, déposera dans mes mains la récolte convoitée et, quand l’heure arrivera, je reprendrais mon titre suspendu avec d’absurdes caprices pour profiter à nouveau de la fantaisie des contes infantiles.

Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)



"2011"

How little remains so you tell us goodbye! I can't believe that soon you'll be history if I feel like it was yesterday when I was saying goodbye to your ancestor and welcoming you! I remember very well the first steps, for a while I hadn't fill my interior with so much hope and that's how I began to elapse you. The road was hard, many of the injuries that were happening today resist to become scars and thus, with them on the surface, I accept to travel the last section. I know that everything is a lesson, that nothing that is lived is coincidental and that I can't give myself the luxury of abandoning the sown. The time, a friend and an enemy of each path, will place in my hands the desired crop, and when the hour arrives, I will take up again my title abandoned with absurd whims to enjoy one again the fantasy of the children's stories.



"2011"

Колку малку останува за да ни кажеш збогум! Не можам да поверувам дека наскоро ќе бидеш минато, кога чувствувам како вчера да се збогував со твојот предок и ти посакував добредојде! Многу добро се сеќавам на првите чекори, веќе некое време не бев исполнет со толку многу надеж и така започнав да те изминувам. Патот беше тежок, многу од раните кои се случуваа денес се противат да се претворат во лузни, и на тој начин, со нив на површината прифаќам да го изминам последниот дел. Знам дека сé е лекција, дека ништо од доживеаното не е случајно и дека не можам да си го дозволам луксузот да го напуштам посеаното. Времето, пријател и непријател на секоја патека, ќе ја донесе посакуваната жетва во моите раце, и кога ќе дојде времето, ќе ја преземам мојата напуштена титула со апсурдните каприци за повторно да уживам во фантазијата на детските приказни.

Traducido al inglés y macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)



"2011"


כמה מעט זמן נשאר עד שנאמר להתראות! אני לא יכול להאמין שבקרוב תהפכי להיסטוריה ואני עדיין מרגיש כאילו רק אתמול נפרדתי מקודמתך וקיבלתי את פנייך! אני זוכר היטב את צעדיי הראשונים, כבר חלף הרבה זמן מאז שמלאתי את עצמי בתקווה וכך התחלתי לחוות אותך. זאת הייתה דרך קשה, הרבה מהפצעים שנוצרו בדרך היום מתקשים להפוך לצלקות וכך, איתם עדיין חשופים על העור, אני מוכן לעבור את החלק האחרון של המסע. אני יודע שכל דבר הוא שיעור, ששום דבר הוא לא מקרי ושאני לא יכול להרשות לעצמי לנטוש את השדה הזרוע. הזמן, חבר ואויב מכל שביל, ישאירו בידי את התבואה הנחשקת, וכאשר תגיע השעה, אני אשיב לעצמי את הכותרת המושעית עם קפריזות אבסורדיות כדי להנות שוב מהפנטזיה של סיפורי הילדים.


Traducido al hebreo por Tal Rosenzweig (@SuenoAzul)