“Ese niño que fui”
Alguna vez escribí, si preguntaran nuevamente qué me gustaría ser cuando llegue a grande, la respuesta sería, sin dudar un segundo, “volver a ser niño”. Y de eso se trata este viaje, en el que deseo me acompañen y disfruten, como yo, de aquellas vivencias cuando la edad de la inocencia formaba parte de mis días.
Llegó la hora de partir, prepárense para ingresar al túnel del tiempo que vamos a trasladarnos juntos hacia mi infancia. Dónde caeremos? ...
… es la madrugada del 6 de enero de 1965, me desperezo, pero no puedo abrir bien los ojos, es muy temprano, hay claridad porque estamos en verano pero no tengo idea de la hora -mi primer reloj llegaría recién al tomar la Comunión y para eso faltan unos años-, estoy ansioso, quisiera levantarme pero todavía mi coraje no es el suficiente para enfrentar circunstancias imprevistas. Qué hago!!! Sé que a metros de mi cama se encuentra la ilusión, mi corazón late cada vez más fuerte, habrán podido leer mi carta entre tantas miles que les llegan? Mi hermana sigue durmiendo, la despierto? Escucho ruidos, serán ellos? Me tapo con mis sábanas, no quiero que me vean despierto. Cuántas cosas pasan por mi cabeza!!! Tomo la decisión, tengo que ir, pero no puedo hacerlo solo, mi valentía es limitada y necesito apoyo. Patri levantate y no hagas ruido que papá y mamá duermen, ya pasaron los reyes!!! Vamos juntos a ver qué nos dejaron? Obviamente no esperé la respuesta, la tomé de mi mano y avanzamos hacia el comedor, el lugar elegido para dejar el pasto y el agua para los camellos y nuestros zapatos. Se habrán ido? Tengo la sensación de encontrarme con alguno de ellos, no digo nada y sigo caminando con mi hermana. Miraaaa!!! exclama ella y mis ojos, ya bien abiertos, se dirigen directamente al paisaje que se amontona sobre mis zapatos. El agua y el pasto ya no están, me asombra como en años anteriores, pero resulta más importante zambullirme en esa montaña de paquetes. A medida que voy abriéndolos mi cara va transformándose y se llena de muecas, estoy feliz, me trajeron el equipo completo de Boca Juniors, camiseta, pantalón, medias y hasta un par de botines “sacachispas”!!! y eso no era todo, ahí estaba ella, envuelta en otro papel, su figura no podía pasar desapercibida, era la frutilla de la torta, el combo ideal para convertirme en un jugador de fútbol, una pelota de cuero!!! Mi alegría era tan grande que mi hermana había pasado a segundo o tercer plano. Las nenas, ya se sabe, no juegan con los varones!!! Era hora de vestirme, estrenar todo y mostrarles a mis amigos la buena nueva. Y ahí estoy en la vereda, paradito de azul y amarillo con mi pelota nueva debajo del brazo esperando que me vea alguien y contarle lo bien que me trataron los reyes, pero nada, ni un alma en la calle. También, sólo a mi se me ocurre salir a la cancha a esa hora de la mañana!!! … Patri, Patri, no tenés ganas de jugar conmigo a la pelota? Dale!!!
Hugo Accardi
"Essa criança que eu fui"
Alguma vez escrevi que se perguntassem novamente o que eu gostaria de ser quando fosse grande a resposta seria, sem duvidar nenhum segundo: "voltar a ser criança". E disso se trata esta viagem, na qual desejo que me acompanhem e desfrutem, como eu, daquelas experiências de quando a idade da inocência era parte dos meus dias.
Chegou a hora de partir, preparem-se para entrar no túnel do tempo que vamos transladar juntos até a minha infância. Aonde cairemos?
... é madrugada de 6 de janeiro de 1965, me espreguiço, mas não posso abrir bem os olhos, é muito cedo, há claridade porque estamos no verão, mas não tenho ideia da hora - meu primeiro relojo chegaria mais tarde quando eu fosse receber a primeira Comunhão e pra isso ainda faltam alguns anos -, estou ansioso, queria me levantar, mas ainda não tinha coragem suficiente para enfrentar circunstâncias imprevistas. Que faço?! Sei que a metros da minha cama se encontra a ilusão, meu coração bate cada vez mais forte, será que puderam ler minha carta entre tantas milhares que chegam? Minha irmã segue dormindo, acordo-a? Escuto ruídos, serão eles? Me cubro com meus lençóis, não quero que me vejam acordado. Quantas coisas passam pela minha cabeça!!! Tomo a decisão, tenho que ir, mas não posso ir sozinho, minha valentia é limitada e necessito apoio. - Patri, levanta e não faça ruído que papai e mamãe estão dormindo, já passaram os reis magos!! Vamos juntos ver o que nos deixaram? Obviamente não esperei resposta, peguei na sua mão e avançamos até a sala de jantar, o lugar eleito para deixar o pasto e água para os camelos e nossos sapatos. Já terão ido? Tenho a sensação de que vou me encontrar com algum deles, não digo nada e continuo caminhando com minhã irmã. Olhaaaa!! Ela exclama e meus olhos, já bem abertos, se voltam diretamente à paisagem que se amontoa sobre meus sapatos. A água e o pasto já não estão, me assusta como nos anos anteriores, mas se torna mais importante mergulhar-me na montanha de pacotes. A medida que vou abrindo minha cara vai se transformando e se enche de caretas, estou feliz, me trouxeram o equipamento completo do Boca Juniors: camiseta, calça, meias e até um par de chuteiras "tirafaísca"!! E isso não era tudo, aí estava ela, coberta em outro papel, sua forma não podia passar despercebida, era o morango do bolo, o combo ideal para tornar-me um jogador de futebol, uma bola de couro!! Minha alegria era tão grande que minha irmã tinha passado para o segundo ou terceiro plano. As meninas, já se sabe, não brincam com os rapazes!!! Era hora de me vestir, estrear tudo e mostrar aos meus amigos a boa nova. E aí estou no caminho, paradinho de azul e amarelo com minha bola nova debaixo do braço esperando que alguém me veja para contar como me trataram bem os reis magos, mas nada, nenhuma alma na rua. Também, só a mim me ocorre de ir ao estádio a essa hora da manhã!! ... Patri, Patri, você quer jogar bola comigo?? Vamos!!!
Traducido al portugués por Ana Claudia Bertrand Mesquita (@BertrandCacau)
"Quel bambino che sono stato"
Una volta scrissi, se mi chiedessero nuovamente cosa mi piacerebbe fare da grande la risposta sarebbe, senza dubitare un secondo, "tornare ad essere bambino". Ed è di questo che si tratta questo viaggio, nel quale desidero che mi accompagniate e vi godiate, come me, di quelle esperienze quando l'età dell'innocenza faceva parte dei miei giorni.
È arrivato il momento di partire, preparatevi per entrare nel tunnel del tempo che ci porterà insieme alla mia infanzia. Dove cadremo?
...È la mattina del 6 gennario 1965, mi stiracchio, ma non riesco ad aprire bene gli occhi, è troppo presto, c'è chiarezza perché siamo in estate ma non ho idea di che ora sia -il mio primo orologio sarebbe arrivato nel giorno della mia prima Comunione e a quella mancano anni-, sono ansioso, vorrei alzarmi ma il mio coraggio non è ancora sufficiente ad affrontare le circostanze impreviste. Che faccio??? So che a metri dal mio letto si trova l'illusione, il mio cuore batte ogni volta piú forte, avranno potuto leggere la mia lettera tra le tante migliaia che gli arrivano? Mia sorella dorme ancora, la sveglio? Sento dei rumori, saranno loro? Mi infilo sotto le lenzuola, non voglio che mi vedano sveglio. Quante cose mi passano per la testa!!! Mi decido, devo andare, ma non posso farlo da solo, il mio coraggio è limitato e ha bisogno di appoggio. Patri, svegliati e non fare rumore che Papà e Mamma dormono, sono arrivati i Re Magi!!! Andiamo insieme a vedere che cosa ci hanno portato? Ovviamente non aspettai la risposta, la presi per mano e ci dirigemmo verso la sala da pranzo, il luogo scelto per lasciare il pasto e l'acqua per i cammelli e le nostre calze. Se ne saranno andati? Ho la sensazione di incontrare uno di loro, non dico niente e continuo a camminare con mia sorella. Guarda!!! esclama lei e i miei occhi, già ben aperti, si diriggono direttamente a ciò che si vede oltre le mie calze. L'acqua e il cibo non ci sono piú, mi sorprendo come gli anni precedenti, ma risulta piú importante buttarmi su quella montagna di pacchetti. Man mano che li apro, il mio viso va trasformandosi e si riempie di espressioni, sono felice, mi hanno portato la divisa completa del Boca Juniors, maglietta, pantaloni, calzoni e perfino un paio di scarpette coi tacchetti!!! E quello non era tutto, eccola là, avvolta in altra carta, la sua figura non poteva passare inosservata, era la ciliegina sulla torta, l'ideale per trasformarmi in un calciatore, un pallone di cuoio!!! La mia gioia era cosí grande che mia sorella era passata in secondo o in terzo piano. Le femmine, si sa, non giocano con i maschi!!! Era ora di vestirmi, mettermi tutto e mostrare ai miei amici la bella novità. Ed eccomi sul marciapiede, vestito di azzurro e giallo con il mio pallone nuovo sotto il braccio ad aspettare che qualcuno mi veda per raccontargli come erano stati gentili i Re Magi, ma nessuno, neanche un'anima viva per strada. Anche se, solo a me era venuto in mente di uscire di casa a quell'ora del mattino!!! ... Patri, Patri, non hai voglia di giocare con me a pallone? Dài!!!
Traducido al italiano por Donato Califri (@DonyCasiAngel)
"That child I was"
I once wrote, if they ask again what would I like to be when grow up, the answer would be, without doubting it for second, "to be a child again". And that's what this trip is about, in which I wish you to accompany me and enjoy, like I do, those experiences when the age of innocence formed part of my days.
The time to leave has arrived, be prepared to enter the tunnel of time and we will go together towards my childhood. Where will we fall? ...
… it is early morning of January 6, 1965, I stretch, but I cannot open well my eyes, it's too early, there is clarity because we are in summer but I have no idea of the time - my first watch would arrive recently upon taking the Communion and for that some years have to pass-, I'm anxious, I would want to get up but my courage is still not sufficient to deal with unexpected circumstances. What do I do!!! I know that a few meters from my bed is the illusion,my heart he beats louder, have they been able to read my letter among so many thousands that arrive to them? My sister continues sleeping, do I wake her up? I listen to noises, will it be them? I cover myself with my sheets, I don't want them to see me awake. How many things pass through my head!!! I decide, I have to go, but I can't do it alone, my courage is limited and I need support. Patri get up and be quiet, mom and dad are asleep, the kings have passed!!! Shall we go together to see what have they left us? Obviously I didn't expect the answer, I took her hand and we went towards the dining room, the place chosen to leave the grass and water for the camels and our shoes. Are they gone? I have the sensation to meet one of them, I don't say anything and continue walking with my sister. Looooook!!! she exclaims and my eyes, already wide open, are directed directly to the landscape that is piled up on my shoes. The water and the pasture are no longer there, it amazes me as in the previous years, but turns out more important to plunge myself in that mountain of packages. To the extent that I go opening them my face is transformed and filled with faces, I am happy, they brought me the complete team of Boca Juniors, a shirt, pants, socks and even a pair of boots "sacachispas"!!! and that wasn't all, there she was, wrapped in another role, her figure could not pass unnoticed, she was the icing on the cake, the perfect combo to become a football player, a ball of leather!!! My happiness was so great that my sister had passed to second or third place. Girls, it is already known, don't play with boys!!! It was time to get dressed, to use for the first time everything and show my friends the good news. And there I am on the sidewalk, standing in blue and yellow with my new ball under my arm expecting that someone sees me and tell him how well the kings treated me, but nothing, not a soul on the street. Also, only I can think of going to the court at that time in the morning!!! … Patri, Patri, don't you want to play the ball with me? C'mon!!!
"Детето што некогаш бев"
Eднаш напишав, ако мe прашаат повторно што би сакал да бидам кога ќе пораснам, одговорот ќе биде, без никаков сомнеж "да бидам повторно дете". И тоа е она за што се работи во ова патување, во кое сакам да ме придружувате и уживате, како и јас, во тие искуства кога возраста на невиноста формираше дел од моите денови.
Времето да се започне патувањето пристигна, подгответе се да влезете во тунелот на времето и ќе одиме заедно кон моето детство. Каде ќе паднеме? ...
... раните утрински часови на 6 Јануари 1965, се протегнувам, но не можам да ги отворам очите, премногу е рано, има светлина бидејќи сме во лето, но немам идеја колку е часот -мојот прв часовник ќе пристигне малку по причеста, а за тоа треба да поминат неколку години-, нестрплив сум, би сакал да станам, но мојата храброст се уште не е доволна за да се справам со неочекувани околности. Што да правам!!! Знам дека на неколку метри од мојот кревет е илузијата, моето срце чука се побрзо, можно ли е да го прочитале моето писмо меѓу илјадници кои им пристигнуваат? Мојата сестра продолжува да спие, да ја разбудам ли? Слушам звуци, тие ли ќе се? Се покривам со моите чаршафи, не сакам да ме видат буден. Колку многу нешта минуваат низ мојата глава! Се одлучувам, морам да одам, но не можам да го направам тоа сам, мојата храброст е ограничена и потребна ми е поддршка. Патри стани и биди тивка, мама и тато се уште спијат, кралевите сигурно имаат поминато! Ќе одиме ли заедно да видиме што ни оставиле? Очигледно е дека не го дочекав одговорот, ја фатив за рака и се упативме кон трпезаријата, местото избрано да се остават трева и вода за камилите и нашите чевли. Дали си отишле? Имам чувство дека ќе стретнам еден од нив, не велам ништо и продолжуам да чекорам со сестра ми. Погледнииии!!!! извикува таа и моите очи, веќе широко отворени, се насочуваат директно на делот кој е натрупан на моите чевли. Водата и тревата веќе не се таму, ме вчудовидува како и во претходните години, но поважно ми е да се фрлам во планината од пакети. Како ги отворам моето лице се трансформира и се полни со изрази, среќен сум, ми го донеле комплетниот тим на Бока Јуниорс, маица, панталони, чорапи, па дури и еден пар чевли "sacachispas"!!! и тоа не беше се, таму беше таа, завиткана во друга хартија, нејзината фигура не можеше да помине незабележана, таа беше јаготката на шлагот, совршената комбинација да се стане фудбалер, кожната топка!!! Мојата среќа беше толку голема што сестра ми помина на второто или третото место. Девојчињата, како што е познато, не си играат со момчињата!!! Дојде време да се облечам, да користам за прв пат се и да им ги покажам на моите пријатели добрите вести. И така се наоѓам на тротоарот, стојам во сина и жолта комбинација со мојата нова топка под раката очекувајќи дека некој ме види за да му кажам колку добро кралевите постапија со мене, но ништо, нема жива душа на улицата. Но, само јас можам да помислам да одам на игралиштето толку рано наутро! ... Патри, Патри, сакаш ли да си играме со топката? Ајдееееее!!!
Traducido al inglés y al macedonio por Jovanka Chikova (@yoyo_jj)
"Aquell nen que vaig ser"
Alguna vegada vaig escriure, si preguntessin novament què m'agradaria ser quan arribi a gran, la resposta seria, sense dubtar un segon, "tornar a ser nen". I d'això es tracta aquest viatge, en què desig m'acompanyin i gaudeixin, com jo, d'aquelles vivències quan l'edat de la innocència formava part dels meus dies. Va arribar l'hora de marxar, preparin per ingressar al túnel del temps que anem a traslladar junts cap a la meva infància. On caurem? ... … És la matinada del 6 de gener de 1965, em desperta, però no puc obrir bé els ulls, és molt d'hora, hi ha claredat perquè estem a l'estiu però no tinc idea de l'hora -el meu primer rellotge arribaria recentment en fer la Comunió i per això falten uns anys-, estic ansiós, voldria aixecar-me però encara el meu coratge no és el suficient per enfrontar circumstàncies imprevistes. Què faig! Sé que a metres del meu llit hi ha la il•lusió, el meu cor batega cada vegada més forta, hauran pogut llegir la meva carta entre tantes milers que els arriben? La meva germana segueix dormint, la desperto? Escolto sorolls, seran ells? Em tapo amb els meus llençols, no vull que em vegin despert. Quantes coses passen pel meu cap! Prenc la decisió, he d'anar, però no puc fer-ho sol, la meva valentia és limitada i necessito suport. Patri aixeca't i no facis soroll que el pare i la mare dormen, ja han passar els reis! Anem junts a veure què ens han deixat? Òbviament no vaig esperar la resposta, la vaig prendre de la meva mà i vam avançar cap al menjador, el lloc escollit per deixar la pastura i l'aigua per als camells i les nostres sabates. S'hauran anat? Tinc la sensació de trobar-me amb algun d'ells, no dic res i segueixo caminant amb la meva germana. Miraaaa! exclama ella i els meus ulls, ja ben oberts, es dirigeixen directament al paisatge que s'amuntega sobre les meves sabates. L'aigua i la pastura ja no hi són, em sorprèn com en anys anteriors, però resulta més important capbussar en aquesta muntanya de paquets. A mesura que vaig obrint la meva cara va transformant i s'omple de ganyotes, estic feliç, em van portar l'equip complet de Boca Juniors, samarreta, pantalons, mitges i fins un parell de botins "Sacachispas"! i això no era tot, aquí estava ella, embolicada en un altre paper, la seva figura no podia passar desapercebuda, era la frutilla de la coca, el combo ideal per convertir-me en un jugador de futbol, una pilota de cuir! La meva alegria era tan gran que la meva germana havia passat a segon o tercer pla. Les nenes, ja se sap, no juguen amb els homes! Era hora de vestir-se, estrenar tot i mostrar als meus amics la bona nova. I aquí estic a la sendera, paradeta de blau i groc amb la meva pilota nova sota el braç esperant que em vegi algú i explicar-li l’ho bé que s’han portat els reis, però res, ni una ànima al carrer. També, només a mi se m'acut sortir a la pista a aquesta hora del matí! ... Patri, Patri, no tens ganes de jugar amb mi a la pilota? Dóna-li!
Traducido al catalán por Verónica Quero (@veroqt)
"Cet enfant que j'ai été"
Une fois j'ai écrit, si on me demandait à nouveau ce que j’aimerais être quand je serais plus grand, la réponse serait, sans douter ni une seconde, "recommencer à être enfant". Et de cela se traite ce voyage, dans lequel je désire que vous m’accompagniez et jouissiez, comme moi, de ces expériences, quand l'âge de l'innocence faisait partie de mes jours.
L'heure de partir est arrivée, préparez-vous à entrer dans le tunnel du temps que nous allons nous déplacer ensemble vers mon enfance. Où tomberons-nous ?...
… c'est l'aube du 6 janvier 1965, je m'étire, mais je ne peux pas ouvrir bien les yeux, il est très tôt, il fait clair car nous sommes en été mais je n'ai pas idée de l'heure - ma première horloge arriverait seulement après avoir pris la Communion et pour cela il manque quelques années -, je suis anxieux, je voudrais me lever mais mon courage n'est pas encore suffisant pour faire face aux circonstances imprévues. Qu'est-ce que je fais!!! Je sais qu’à quelques mètres de mon lit se trouve l'illusion, mon cœur bat de plus en plus fort, ils auront pu lire ma lettre entre tant de milliers qu’ils reçoivent? Ma sœur dort encore, je la réveille? J'écoute des bruits, ce sont eux ? Je me couvre avec mes draps, je ne veux pas qu'ils me voient réveillé. Combien de choses me passent par la tête!!! Je prends la décision, je dois y aller, mais je ne peux pas le faire seul, mon courage est limité et j'ai besoin d'un appui. Patri lève-toi et ne fais pas de bruit que papa et maman dorment, les rois (mages) sont déjà passé!!! On va voir ensemble ce qu'ils nous ont laissé? Je n'ai évidemment pas attendu la réponse, je l'ai prise par la main et nous avançons vers la salle à manger, le lieu choisi pour laisser l’herbe et l'eau pour les chameaux et nos chaussures. Ils sont partis J'ai la sensation de me trouver avec un d'eux, je ne dis rien et je continue de marcher avec ma sœur. Regarde!!! S’exclame-t-elle, et mes yeux, déjà bien ouverts, se dirigent directement vers le paysage qui s'entasse sur mes chaussures. L'eau et l’herbe ne sont plus là, ça me surprend comme les années antérieures, mais il résulte plus important de me plonger dans cette montagne de paquets. À mesure que je les ouvre mon visage se transforme et se remplit de grimaces, je suis heureux, ils m'ont apporté l'équipement complet de Boca Juniors, tee-shirt, pantalon, chaussettes et même une paire de chaussures à crampons!!! et cela n'était pas tout, elle était là, enveloppée d'un autre papier, sa forme ne pouvait pas passer inaperçue, c'était la cerise sur le gâteau, le lot idéal pour me convertir en joueur de football, un ballon en cuir!!! Ma joie était si grande que ma sœur était passée au deuxième ou troisième plan. Les petites filles, ça se sait déjà, ne jouent pas avec les garçons!!! Il était temps de m'habiller, de tout étrenner et de montrer à mes amis la bonne nouvelle. Et je suis là sur le trottoir, debout en bleu et jaune avec mon nouveau ballon au-dessous du bras attendant que quelqu'un me voit et lui raconter le bien que les rois m'ont traité, mais rien, ni une âme dans la rue. Aussi, il n’y a que moi pour penser aller au terrain à cette heure du matin!!! … Patri, Patri, tu n’as pas envie de jouer avec moi au ballon? Allez!!!
Traducido al francés por María Salhi (@lamaroqui)